همه اش یه طرف...
صبح زودکه می آید
یک جور خوبی! بیدارت می کند یک طرف دیگر...
هعییییییی...
اقاقی وار حیاتم را مملو از عطر سادگی و مهربانی ات کرده ای
خاک و جودم امید پرور شده است
بمان
آناهیتا جون سلام حالت چطوره؟! من نیز خوبم
ملالی نیست جز دوری شما.. امروز راس ساعت 1:45 دقیقه ظهر بهت زنگ زدم و
تو جواب ندادی نمیدانم که سرت به چی گرم بود یا چی سرش به تو گرم بود...اما
من حالم خعلی خوب بود و قصد داشتم تو را در شادی های خودم شریک کنم که تو
همچنان از پنج شمبه chos کنت را زده بودی به برق و درم نمی آوردی لامصصب
کلا
از صب حال من خوب بود از در خونه که اومدم بیرون شارژ بودم که دیدم هوا بس
ناجوان مردانه سرد است و از آنجایی که من لباس های زمستانی ام را وَکیوم
کرده و زیر تخت نهاده ام و به گور اقوام خیلی خیلی دورم می خندیدم که دوباره برگردم و برم
کاپشنمو در بیارم به همین دلیل با اعتماد به نفس فراوان در کوچه می دویدمو
دست در جیب میخواندم که سگ می روید ز باغ سگ میروید.....می گذرد نره خر از
کوچه هاااا....آاااای نسیم سحری صبر کن بی پدر...ما را با خود ببر از کوچه
هااااا......
خولاصه تا به خیابان برسیمو منتظر عمو تاکسی بشویم صد بیت از این اراجیف را در مغزمان تفت دادیم ! بعد آمدم شرکت دیدم که ایمیل زدن برامون که سفر به استامبول اوکی شده و کلی در پوست خود نمی گنجیم.
من همین جوری خود به خودی چمدونم حاضره فقط یه مشکل دارم که سخت درگیرم کرده اینکه حالا به نظرت اونجا چی بپوشم ؟! چی بپوشم هان؟! 
که جرج! یهو میگه: هیچی!! 
این آهنگ حس و حال الانمو میگه....
یکی از Chize شعرایی! که تو مغز ما کردن اینه که «در راه توووو، کِی ارزشی دارد این جان مااااا»، حالا تحت عنوان vatanپرسT یا meliگرایی یا هرچی...
اتفاقا
خعلی هم ارزش داره «جان ما»، گه خوردین توله سسسگا
مگه از تو جوق آب پیداش کردیم....والاااا به قرعان 
حالا بماند که اصلا هر کلمه‌ای
قبل از «پَرَسT» بذاریم ، میشه شر واسمون 
هر روز هی گفتی ببین،
من که چی کار می کنم برات !
نمیدونم چی کار میکنم برات !
بذارم برم ؟؟؟؟ 
.
.
.
در اینجا وظیفه ء شرعی و عرفی و مرامی و رفاقتی و بشردوستانه و غیره ء خاله پیرزنِ نوعی آدم ، ایجاب میکنه که خیلی قاطع و مصمم بگه ، نع ! تو بمووون بموووون 
من یه پیرهن نخی آستین رکابی سفید با شکوفه های ریز و برجسته ی سفید تا زیر زانو با یه دمپایی صورتی خیلی کم رنگ پوشیدم و روی لبه ی کاناپه یه جورایی معذب نشستم! پاهام جفته و انگشتامو بهم گره کردم زل زدم به زمین و لبخند میزنم...
تو در حالی که داری یه قُلپ از جایی رو می خوری قندو میذاری گوشه ی لپتو می گی کجایی؟ اینجا نیستی؟ یه چیزیت شده ها !
موهامو از جلوی چشمام میزنم پشت گوشمو میگم چرا چرا همین جام...داشتم فکر میکردم.. نه چیزیم نیس..
میگی تو همیشه اینجوری ساکتی آخه ؟ بلبل زبون من چش شده؟هان؟
میگم برم یه چایی برا خودم بریزم..
میگی چی؟ مگه من میذارم ؟! خودم برات میارم تو بشین..
من فقط لبخند میزنم.. تو دلم ذوق میکنم آخه عاشق این حرکاتشم..اینکه با یه حساسیت و سلیقه ی خاص ازم پذیرایی کنه اینکه راه بره و من تماشاش کنم اینکه ما بین کار کردن زیر لب آواز بخونه مثلا آهنگای ویگن...اینکه با چشم باهام حرف بزنه..و... کلاآرومو قرار نداره...
تو : بفرمائید مادمازل یه چای گل دم قند پهلو تقدیم به شما
من : ممنونم جرج !!
تو : جُرج؟ جرج کیه دیگه ؟ گفتم تو یه چیزیت میشه امروزا...
من : جرج دیگه ..جرج کلونی...فقط من اینو باور دارم که تو همزادِ جرج کلونی هستی !خدای من چقدر شباهت دارین...
تو در حالی رو بروم نشستی و حتی برا یه لحظه اون لبخند ملیح و بچه گانه از رو لبات محو نمی شه میگی : همین کارا و افکارته که منو دیوونه کرده..باشه من جرج مُرج بُرج هرچی که تو بخوای هرچی که تو بگی...
می خوام به کودکی برگردم....
برگردم تا به مادرم بگم میدونم که گریه ی شبانه ات به خاطر دست دردت نیست..که برای به اجبار سقط کردن اون بچه ی ناخواسته است..! برگردم تا به پدرم بگم یه بار دیگه کولم کن تا همه ی دنیا زیر پام باشه یه بار دیگه بغلم کن قول میدم خودمو به خواب بزنم تا روت بشه عاشقونه ببوسی گونه هامو ، منم حض کنم،دلم قنج بره اما به روی خودم نیارم!
برگردم تا به امیر حسین هم بازی اون موقع هام بگم منم دوسش داشتم اما خجالت کشیدم بهش بگم...
برگردم تا بابا بزرگمو یه بار دیگه ببینم و انقدر بوکنمش ببوسمش که مست بشم از از عطر وجودش..
برگردم چون تنها من میدونم کلید صندوقچه ی مامان بزرگم کجاس که توی اون چه عکسایی هست که چه رازایی تو دل اون صندوقچه اس..تنها من میدونم که عروسک موطلایی خواهر کوچیکم براچی یهو گم شد برگردم تا به هر بهونه ای شده از خونه برم بیرون تا کادوی تولد بگیرم برا داداشم همون پلیور سبز یشمی رو که آرزو شو داشت...
برگردم به اون زمان تا همه ی لوازم آرایشای مامانمو جم کنم بریزم دور تا ببینم چه بهونه ای برای شروع دعوا با بابام می مونه! برگردم تا همه نگفته هامو به هر دو شون بگم...
برگردم تا آرزوی داشتن یه خونه برا خودمو براورده کنم حتی شده با نقاشی کردنش...برگردم تا دل عروسکامو به دلم گره بزنم که گم نشه...بر گردم تا شخصیتای خیالی اون وقتامو با خودم بیارم به این سالا که باز دورهم جم بشیم و رویاهای صورتی و آبی و لیمویی مونو جشن بگیریم..که باز بی بهونه بخندیم از ته تهای دلمون...
اوهوم...
یک دو سه
آزمایش می کنیم..
الووووو.ووو.ووو..ووو
سلام...لام...لام...لام..
خوبید...ید...ید..ید؟ صد سال به از این سالا..لا..لا..
خونمون خالیه و صدا می پیچه...!ایشالا دست به دست هم پر و پیمونش می کنیم.
امیدوارم چرخ این خونه بچرخه برامون. دلم می خواد اینجا خود تر از خودم باشم! راحت تر آزادتر.. شمام همین طور.. بنا بر این بهم گیر ندین چرا اینجوری می نویسی و چرا میری و چرا میای و چرا اینو نگفتی و چرا غمگینی و چرا شادی و چرا زمین کجه و چرا در گنجه بازه و چرا شصت من درازه و از این جور صوبتا نداریم!!
پی نوشت1: تا این خونه خونه ی باب میلم بشه شاید چندین بار ظاهرش تغییر کنه پس قبلا عذر میخوام.
پی نوشت 2: *این آهنگ* حال خوب کن رو گوش کنید به یمن خونه ی نو وبلاگ نو سال نو و رفیقای نو